Zien tekenen doet tekenen

Op een stralende junidag fiets ik op mijn electrische buitenteken-fiets van Breukelen naar Loenen aan de Vecht voor een bezoekje aan een pas uit Amsterdam verhuisde vriendin. Wat een schitterende fietstocht! De rivier De Vecht slingert zich in vele bochten door het weelderig begroeide landschap, langs de oevers zie je majestueuze landhuizen, tuintjes met rozen en papavers, op het water vrolijke plezierbootjes. Wat een geluk dat ik mijn tekenspullen bij me heb! Na het bezoek strijk ik neer in Loenen, op het lommerrijke kerkplein. Er heerst een zomerse rust. Een stukje van de kerk met de huisjes erachter, dat kon wel eens een leuke schets opleveren. Eenmaal aan het werk duurt het niet lang voordat de eerste belangstellende zich aandient; een jongetje posteert zich schuin achter me en volgt het tekenen aandachtig. Kinderen zijn altijd zeer complimenteus; ze overladen je met complimenten over je tekenkunst, om daarna weer snel te gaan spelen. Ook dit jongetje vindt dat ik erg goed kon tekenen. Maar, hij blijft maar staan kijken, hij gaat niet weg. Doorgaans ben ik niet zo communicatief tijdens het werk, maar nu kijk ik toch eens even opzij wie er nu precies naast me staat. We maken een praatje. Hij vraagt wat ik teken en ik wijs het hem aan. En ja, hij woont in Loenen, daar, in dat blauwe huis, vlakbij. Hij heet Jack en is negen jaar. Ik concentreer me weer en werk verder. Het jongetje blijft maar staan kijken. “Ik ga ook tekenen!” roept hij opeens en hij rent weg om terug te komen met een klapstoel, potloden en papier. Zijn stoel zet hij naast mij en hij gaat aan de slag. Ik neem aan dat hij ook het plein gaat tekenen en wijs hem op de huisjes in de schaduw en het licht op de muur van de kerk. Jack vertelt het een en ander. Dat hij graag sportauto’s tekent en warempel; als bij toverslag parkeert er een blauwe sportwagen in ons uitzicht! Wat leuk voor hem, denk ik nog, die komt vast in zijn tekening. Hij vertelt over zijn moeder, over zijn zusje, dat ze nog maar kort in Loenen wonen en dat hij een 8 voor een toets heeft gehaald. Bewust kijk ik niet naar zijn tekening, ik wil hem de ruimte geven om ongestoord te werken. Na geruime tijd is hij klaar en wie schetst mijn verbazing: op het papier zijn, in kleurpotlood, twee eenden in het water verschenen! De tekening is voor mij en ineens is Jack weg, voetballen, een stukje verder op het plein.